Çoğu zaman, hayatta yaşanan kaygı ve belirsizlik, kendimizden beklentilerimizin çok yüksek olmasından kaynaklanır; bir kere beklenenleri başaramadığımızda hayal kırıklığı, umutsuzluk ve kaygı hissederiz. Aslında, hayattan çok yüksek beklentilere sahip olmamız gerekmiyor: ne kadar ilerlediğimize bakmalı, bir sonraki adımı o zaman düşünmeliyiz, çok yüksek bir hedefi orada asılı tutmamalıyız. Olaylar henüz gerçekleşmemişken, aşırı bir içsel çatışma içindeyiz, iki saat sonra ve sekiz kilometre ötedeki şeyleri asla düşünmemeliyiz, yüksek hedefler peşinde koşmamalıyız, gerçekçi olmayan hedefler koymamalıyız; sıradan insanlar olarak, stabil bir yaşamda ruhsal dünyamızı genişletmeliyiz, yavaş yavaş daha iyi hale gelmek yeterlidir. Kendimizi aşırı şekilde yargılamamalıyız, dünyanın bize karşı olan olumsuzluğunu kabul etmemeliyiz, daha da önemlisi, kendimizi olumsuzlamamalıyız. Gençken, yaşam deneyimleri ve büyüme sürecindeki değişiklikler nedeniyle kendimizi çelişkili bir durumda buluruz; başarı elde etmek isterken güvensiz oluruz, başarısızlıktan korkarız. Kitap okuyarak ufkumuzu genişlettiğimizde, bilgimizi artırdığımızda ve bilgimizi zenginleştirdiğimizde, bu içsel çatışmayı gerçekten azaltabiliriz.