Ağaç yaprak dökerken en çok ağaç gibi görünür, insan duraksadığında en çok insan gibi görünür. Bu nefes almamızın bile hızlandığı çağda, durmayı öğrenmeliyiz. Kendimize zaman vermeliyiz, acele etmemeliyiz, adım adım ilerlemeliyiz, gün günden geçmeliyiz, büyüme olmadığı için kaygılanmamalıyız. Toprağın da yeniden işlenme dönemine ihtiyacı var, zihnimizi sakinleştirip deneyim kazanmalıyız, dağınık düşünceleri uzaklaştırmalı, yüksek hedeflerden kaçınmalı ve kolayca pes etmemeliyiz. Sakinliği kabul etmek, derin birikimden gelen patlamadır. Bu yüzden, yaprak dökme dönemimizi değerli kılmalıyız, kendimize kış uykuya geçen bir ağaca karşı olduğu gibi kar yağma hakkı vermeliyiz, sessizliğin örtüsünden korkmamalı ve anlık bir gün doğumuna acele etmemeliyiz. Her bir kar tanesinin düşüşü, kökleri besleyen ve derinlere gömülen bir sessizliği besler, karanlıkta her bir sessiz uzanış, bir sonraki güneş ışığına ulaşmak için engellenemez bir güç biriktirir.