Mutlu insanlar, bu dünyanın değersizliğini ve anlamını kabul ederler; ne tür zorluklar ve acılarla karşılaşırlarsa karşılaşsınlar, serin kanlılıkla karşılarlar. Anı yaşayan insanlar korku ve umut beslemezler, çünkü sonsuzluğa takılıp kalmazlar, değişimden de korkmazlar. Her ne olursa olsun, acının geçeceğine, mutluluğun da kalıcı olmayacağına inanırlar; sadece kendilerini anın içinde yaşamaya zorlarlar, korku ve umut beslemeden, çünkü korku geleceğin gölgesidir, umut yarının hayalidir. Tek gerçek, o anın rüzgârı, güneşi ve nefesidir. Onlar su gibi akarlar, ne itiraz ederler ne de zorlarlar; kaybettiklerinde gülümser, kazandıklarında sakin olurlar. Dünyadaki hiçbir şeyin gerçekten kendilerine ait olmadığını anlarlar. Bu nedenle, mutlu insanların mutlu olmalarının sebebi, acıya öncelik vermemeleri ve mutluluğu peşlerinden koşmamalarıdır; sadece sessizce var olurlar, bir ağaç gibi, deneyimleri bir rüzgâr gibi geçirirler; rüzgâr geçtiğinde, geçmişte kalır ve bir daha düşünmezler.